دل‌گرفتگی..

سرکار علیه، فرزانه خانمِ میـم؛ نظر به اینکه دستگاه گوشی حضرتمان را، والده محترمه توقیف فرموده‌اند، و حضرتمان نمی‌داند چرا در آن تلگرام گوربه‌گوری نام جنابتان در کانتکت‌ها نیامده و از چگونگی یافتن نامتان بی‌خبر است، عنایت فرموده، این بی‌خبری را حمل بر دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

1. یک بار با فاطمه به مسخره راجع به استقرار آشوب‌ها در تاریخ‌هایی حرف می‌زدیم که با یکدیگر وجه مشترک دارند. 68 رحلت امام، 78 کوی دانشگاه، 88 جنبش سبز، و بعد می‌خندیدیم که یعنی 98 چه چیزی انتظارمان را می‌کشد؟ دیروز دیدم آقای قاسمیان در هیئت دانشگاه شریف (ایشان منبرهای سلسله‌وار زیادی در دانشگاه شریف برگزار می‌کنند و تقریبا رنک اول سخنرانی را در هیئت این دانشگاه دارند) از فتنه 98 گفته‌اند. من هیچ‌گاه هیچ صوتی از ایشان گوش نکرده‌ام و حتی یک بار هم منبر ایشان ننشسته‌ام. اما آنچه این روزها در میان جامعه نخبگانی(!) افراد متمایل به نظام جمهوری اسلامی (در واقع آن‌ها که دنبال براندازی نیستند!) جریان دارد، نظرم را به سمت حرف‌های ایشان جلب کرد. ضمن اینکه آقای پناهیان هم چیزی شبیه به این را در منبرهای محرمشان نخ داده‌اند(!؟). چندوقتی هست جبهه‌ای به نام جبهه عدالت‌خواهی در طیف به اصطلاح تحصیلکرده متمایل به نظام راه افتاده، که اصل موضوع به سعید زیباکلام برمی‌گردد. کاری به تاریخچه و چگونگی عمل این جبهه ندارم. بروید بخوانید. آنچه از آن به شدت متعجب شده‌ام اتحاد بعضی از آقایان که در بین برخی از مردم جایگاه مقبولی دارند، علیه جبهه عدالتخواهی‌ست. چند روز پیش، دادستان مرکز خراسان رضوی گفته بود «اختیارات دادستان یک بند انگشت از خداوند کمتر است.» من اهل مغلطه نیستم. اهل تعمیم‌های نابخردانه هم نیستم. اما آنچه ما امروز واقعاً از دستگاه قضا می‌بینیم لفافه‌پیچ همین حرف است. آقای صادقی با جرئت ستودنی تابوها را شکسته و آن چیزی را گفته که قوه قضائیه به آن باور دارد. فتنه عدالتخواهان؟! تندروی؟! جلو افتادن از رهبری؟ آقای پناهیان؛ شما که در تمام طول سال‌هایی که بین قشر وسیعی از مردم به واسطه نوع س دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

اسمش را بگذاریم آرمان‌گرایی فلج‌کننده. حرف بزرگ‌تر از دهن. سنگ بزرگ‌تر از زدن. لجبازی آدمِ یاغی سرکش، برای اینکه توی چشمت باشد؛ برای اینکه عزیز دلت باشد، برای اینکه ببینی‌ش، اشاره کنی به دوست‌داشتنش. آرام گرفتنِ عبدِ یاغی سرکش، در اوج یاغی‌گری، در قلب لحظاتی که رو از تو برمی‌گرداند که: خودم بلدم! در لحظاتی که از روی زانوهاش بلند می‌شود به عظمی؛ و آنچنان طغیان کرده که باور ندارد اگر نخواهی نمی‌شود. آنچنان در نقش انسان فرو رفته که باور ندارد مشتت را ببندی له شده؛ آرام گرفتنِ عبد یاغی سرکش، در قلب این لحظات؛ وقتی که له‌له می‌زند تا فقط تو ببینی‌ش. قلدری می‌کند که خودی نشان بدهد. از بر ملا شدن شدت ضعفش در چشم‌هایت ترسیده؛ از ترس فرو ریختن در چشم‌هایت خودش را روی پا نگه داشته؛ به زحمت! این هم برای تو؛ به شادی تو؛ به افتخار تو؛ من هیچ‌گاه در هیچ قنوتی، در هیچ سجده‌ای، در هیچ لحظه‌ای، زیر لب تکرار نخواهم کرد: «رَبَّنا وَلا تُحَمِّلنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ!». از وحشت بر ملا شدن شدت ضعفم پیش چشمان تو؛ این هم به افتخار چشم‌های تو! من از پایان رنج می‌ترسم. من از برداشتن اینهمه درد از روی شانه‌هایم می‌ترسم. ما که محکومیم به نرسیدن؛ بگذار لاأقل با شانه‌های خمیده زیر رنج، ایستاده بمیریم، که تحسین چشم‌هایت از روی شانه‌هامان تکان نخورد. بهانه نرسیدنم را نگیر. تا دنیا دنیاست رنج راهی کن به شانه‌هایم. نه که خودآزار باشم، راحتم که می‌گذاری، انگار برای بار هزارم جان پیامبرت را قسم می‌خوری به رهاشدگی‌مان در مستی. رنج‌های بزرگ‌تر از دهنم می‌خواهم. دردهای بزرگ‌تر از دوشم. این هم برای تو؛ به شادی تو؛ به افتخار تو؛ به بادابادی چشم‌های تو. از این عبدِ سرکش طغیانگر، که در اوج طغیان، در قلب ایستادن، دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

شنیدن. ما که از اول اینجوری نبودیم. دعا از لبمون رد نشده بود مستجاب بود. خودت که یادته آقا مرتضا! چه حالا بر ما گذشت خدایی. اما دیگه نمیشه اونجوری بشه. نمی‌دونم، یه جور غلبه عقله انگار. تا می‌خوایم بریم تو یه حالی عقلمون ابرو خم می‌کنه که یعنی این چه وضعشه؟ آقا مرتضا ما خیلی عوض شدیم. خودت که بهتر در جریانی. ولی از تو چه پنهون، اون خود بی عقلمو بیشتر دوست داشتم. اون که قلبش کف دستش بود، اون که آ دل‌گرفتگی.....

دل‌گرفتگی.....

این را قبلاً هم نوشته بودم. محرم است و فرصت مناسبی برای بازخوانی این چند خط: «اگر مانند مکتب‌های تربیتی معاصر که معتقدند باید بچه‌ها را از کودکی پر کرد و آموزش داد و قهرمان‌هایش را به گوشش خواند، ما هم بخواهیم که قهرمان‌هایی همچون حسین و یا همچون علی اکبر و قاسم را به عنوان درس‌های تربیتی بچه‌ها در همین دوره‌ها به آن‌ها معرفی کنیم و پافشاری کنیم، فردا باید منتظر ظهور نفرتشان باشیم؛ چون این درس‌ دل‌گرفتگی.....

شنیدن. سعی نکنید با یک دختربچه هجده ساله به شدت ایده‌آل‌گرا، با منطق ساکت‌شده‌تان حرف بزنید. سعی نکنید به او بفهمانید راهی که می‌رود اشتباه است. اندازه تمام شب‌هایی که خواب دیده‌ است تمام گرسنگی‌های جهان را از حلقوم همه بچه‌ها بیرون کشیده و اندازه تمام روزهایی که در بیداری رؤیای براندازی ابرقدرت‌ها را دیده، می‌فهمد ایده‌آل‌گرایی تا این اندازه که او دچارش است، چقدر دردناک و زجردهنده‌ست. اگر شماه دل‌گرفتگی.....